Dodatkowo byłem przekonany, że programowanie to kwestia nauki na lata. Owszem to jest prawda, ale nie wiedziałem, że po pierwszych tygodniach nauki można już trzaskać małe projekty i jeśli jest się konsekwentnym w procesie nauki to na bieżąco widać efekty po opanowaniu kolejnych obszarów.

Pomijając już kwestie nauk ścisłych, naprawdę byłem przekonany, że do opanowania tak niezrozumiałego ciągu znaków trzeba być super ogarniętym i posiadać jakieś tajemne moce, z czego drwiłem w pierwszym artykule tutaj.

Z programowaniem jest jak z nauką jezyków obcych

Myślę, że naukę programowania w bardzo dużym uproszczeniu można porównać do nauki języka obcego na przykład angielskiego czy hiszpańskiego. Jeśli nie znasz ani jednego wyrazu to wszystko wydaje się niezrozumiałe. Wraz z poznawaniem poszczególnych wyrazów i zwrotów zauważasz, że wszystko zaczyna się trzymać kupy, że panują pewne schematy i zasady, których opanowanie pozwala poradzić sobie nawet w dotychczas nieznanych sytuacjach.

To chyba najprostsze porównanie jakie mi przychodzi do głowy i jeśli najbardziej uprzedzonych osób nie uda mi się tym przekonać to już nie wiem co może.

Ostatnia kwestia, która z pewnością mnie ograniczała to brak wiedzy o dostępności materiałów szkoleniowych. Zawsze gdy sporadycznie przez tę pustą łepetynę niczym sarna przebiegająca przez drogę w nocy,  przeleciała mi dzika myśl, że mógłbym zacząć uczyć się programowania to jeszcze szybciej wybijałem to sobie z głowy, zastanawiając się, jak ja niby miałbym to zacząć.

Miałbym poprosić kolegów, którzy nie potrafią mi dobrze wytłumaczyć matmy? Miałbym się zapisać na jakiś kurs? Kupić tonę grubych książek i je katować z takim samym zapałem jak Krzyżaków w szkole?

Wszystkie te pytania pozostawały bez odpowiedzi przez wiele lat mimo ogólnej dostępności do Internetu. Wystarczyłoby trochę poszukać, ale założenia wzięły górę. To się może wydać śmieszne, ale mniej więcej tak funkcjonuje większość społeczeństwa i jestem przekonany, że do tej pory jest spora grupa ludzi, która do tej pory żyje w błogiej nieświadomości.

Prawda jest taka, że dzisiaj w necie można się nauczyć prawie wszystkiego. Od tańca i sztuk walki, przez granie na instrumentach muzycznych, po programowanie i konstruowanie bomb domowej roboty.

Wtedy to wszystko też wiedziałem, ale jakoś szczególnie nie zdawałem sobie z tego sprawy, ot taki paradoks. Masę uprzedzeń, błędnych założeń i co najważniejsze – totalny brak wiary w siebie! To wszystko skumulowało się w brudną, brzydką, śmierdzącą i niedobrą myśl, że po prostu nie dam rady, a jak się okazało to totalna ściema, którą sam sobie wmawiałem nawet w obliczu uciekających okazji biznesowych, które mogły odmienić moje życie, a przynajmniej kilka następnych lat młodzieńczego życia.

Na pewno też niezwykle istotny był wtedy kompletny brak osoby, która by powiedziała “Chłopie, czym Ty się martwisz? Spróbowałeś? Wiesz? Pobaw się, poeksperymentuj, choć ze mną… Powiem Ci jak zacząć”. Może gdyby ktoś trochę popchnął mnie do przodu jak Shrek Osiołka na drewnianym moście do zamku, mówiąc mu by “nie patrzył w dół” to pokonałbym sam siebie jak Grzegorz Markowski w Autobiografii.

Więc jeśli wśród czytelników Marketing i Biznes są osoby młodsze ode mnie, które zastanawiają się nad zajęciem dla siebie, bądź jakiekolwiek inne osoby w dowolnym wieku, które z jakiegoś powodu się wahają, bądź stoją na rozdrożu zawodowym i dzięki tym artykułom choć odrobinę zmienią swoje zdanie, a ja stanę się osobą, której sam potrzebowałem parę lat temu to uznam, że misja stojąca za pisaniem tych tekstów zostanie zrealizowana.