Skąd mam tak tajemną wiedzę obalającą mity niczym jabłko spadające obok Isaaca Newtona?

Bo sam kiedyś myślałem, że by programować trzeba być pół człowiekiem, pół bogiem (z małej litery nieprzypadkowo), po czym powiedziałem trzy razy “krwawa mary” do lustra, usiadłem do komputera i zacząłem ćwiczyć, trenować, czytać i jeszcze raz ćwiczyć… i trenować… i czytać też.

Co jest takiego niezwykłego w tym, że tak samo, jak wiele innych osób nauczyłem się programowania nie mając wcześniej z tym, ani z niczym pokrewnym do czynienia? Można przecież powiedzieć, że jeśli kodu HTML nie wypija się z mlekiem matki, ani nie jest to umiejętność nadana przez Boga, to każdy, kto się podjął nauki tego, to wcześniej też nie miał z tym do czynienia. To prawda, jednak dla wielu osób w wyniku prywatnych zainteresowań, skłonności do nauk ścisłych czy wyjątkowo analitycznych umysłów, programowanie może się szybko stać naturalnym zajęciem, kiedy innym zdobywanie tej wiedzy i umiejętności może przychodzić nieco trudniej. Do tych osób należę właśnie ja.

Choć umysł analityczny mam, głupi też chyba nie jestem, to jednak zawsze było mi bliżej do humanistycznych zajęć. Na przykład napisanie tego tekstu przychodzi mi z ogromną łatwością. Nieszczególnie się zastanawiam nad składnią i konstrukcją tekstu, a słowa i tak płyną same w dość zrozumiałej formie. Natomiast zaprogramowanie bardziej złożonego skryptu, czy zrozumienie jakiegoś nowego obszaru w programowaniu przychodzi mi czasem trudniej niż się tego spodziewałem, choć dla kogoś może się to wydać banalne.

Wcześniej zajmowałem różne stanowiska. Pracowałem fizycznie, pracowałem jako handlowiec, grafik komputerowy, operator działu obsługi klienta czy menager. Zawsze jednak ciągnęło mnie do projektów internetowych i brak umiejętności programowania bardzo mi doskwierał.

Piszę o tym, drodzy czytelnicy, ponieważ chcę uświadomić tych z Was, którzy czują się bardziej humanistami niż umysłami ścisłymi, że programowanie jak każda inna dziedzina życia przestaje być czarną , magią gdy stopniowo zacznie się w niej zdobywać wiedzę. To nie jest umiejętność wrodzona tylko nabyta. Tak samo, jak jazda na rowerze, pływanie, taniec, jazda samochodem i wiele innych rzeczy mogło się Wam z początku wydawać trudne, ale przebrnęliście przez to i teraz dawne wyzwania wydają się być śmieszne. Tak, programowanie to czynność jak każda inna, jedynie otoczona wyssanymi z palca mitami i przyodziana dość ciężkostrawnym wizerunkiem sugerującym, że jest to zajęcie dla mężczyzn znających się na komputerach, dobrych z matmy i fizyki, posiadających IQ naukowca i nieposiadających życia.

Programowaniem coraz częściej zajmują się kobiety, przekonują się do niego osoby w dojrzałym wieku, programowania mają uczyć się dzieci w podstawówce! Więc czemu nie mielibyście spróbować i Wy?

Jeśli dotarliście do tego miejsca i ciekawi Was jak wygląda droga przemiany i dojrzenia do podjęcia się takiego wyzwania, jakie mam wskazówki dla najbardziej początkujących i czym w ogóle chciałbym się podzielić z Wami w tej materii, to zachęcam do regularnego śledzenia tej serii artykułów na Marketing i Biznes.